Via de Doe Mee Updates is het eenvoudig om op de hoogte te blijven van ons werk, en om eenvoudig actief betrokken te zijn. Zo ook weer deze Doe Mee Update.
Door op deze link of op de foto te klikken kun je het hele bericht lezen.
De video hieronder biedt ook een leuke mogelijkheid om ‘het
nuttige en het aangename’ te combineren
Huiselijk geweld is zo gangbaar in veel delen van Albanië dat je het bijna een gewoonte zou noemen. In de gevangenissen zitten veel mannen voor dhuna ne familje vast, tot hun eigen grote verontwaardiging. Ze voelen zich slachtoffer van de kwaadaardigheid van hun vrouwen die ze aangegeven hebben bij de politie. Zodra ze vrijkomen en er weer alcohol in het spel is, gaat het meestal op oude voet verder. Een van de mannen had zijn vrouw gedreigd: “Als ik nog een keer vast kom te zitten, is het voor moord”.
Als team van ShKBSh hebben we ons gebogen over het thema huiselijk geweld. We hebben met andere organisaties gesproken, met gemeentelijke afdelingen ‘Sociaal Werk’, en hebben een protocol geschreven over wat te doen als één van de collega’s een situatie van geweld in huis tegenkomt. We willen namelijk met alle geweld doen wat we kunnen.
Bovenstaande tekst komt van onze Directing Manager Eshter Klaassen. Zij schrijft met regelmaat op haar weblog Dedikim
Naast de slachtoffers gaan staan
De medewerkers van Shkbsh Gevangenenzorg Albanië komen in hun werk vaak huiselijk geweld tegen. We hebben besloten niet meer weg te kijken, maar waar mogelijk stelling te nemen tegen deze hardnekkige vorm van misbruik en wangedrag. In eerste instantie betekent dat dat we naast de slachtoffers willen staan. Het is om gek van te worden hoe moeilijk dat in deze cultuur nog is.
Onze hulp moet dan ook gezien worden als kleine vorderingen binnen deze indringende problematiek. Maar stap voor stap máken we vorderingen. En vinden we partners, die nog beter zijn toegerust om slachtoffers op te vangen. Samen maken we het verschil.
Als je het belangrijk vindt om ons nieuws te volgen, kun je je hiernaast inschrijven voor onze nieuwsberichten.
Als je ons financieel wilt helpen kan dat via deze link Misschien is het tijd om maandelijkse donateur te worden.
Op dit moment van schrijven telt alleen de huidige dag, heeft elke dag weer nieuwe regels. Mogen we nog werken, mogen we nog naar buiten, wat is per vanaf nu verboden en hoeveel nieuwe doden zijn er. Covid 19, wat een toestand.
Vragen, nieuws, meer nieuws en nog meer nieuws.
Maandag de 23e hebben we onze eerste video vergadering gehouden met onze 20 Gevangenenzorg collega’s – geweldig hoe internet ons helpt. Bijna alle collega’s vertelden dat ze helemaal gek worden van de constante stroom negatief nieuws. En zitten te popelen om aan het werk te gaan….
Onderweg naar Tirana
Maar ook Wilma en ik zaten vanochtend vroeg, 05.15u, al te overleggen hoe we om willen gaan met de steeds nijpender situatie in ons dorp, met mensen die niets meer te eten hebben. We hebben de voedselbank onder ons huis, Woorden als bewaking, politie en plunderen vielen. Dat voelt niet goed. Dat gaan we omdraaien, van negatief denken wordt niemand beter.
Hoe kunnen we deze ongekende crisis buiten spel zetten. Vrijwel niemand mag naar buiten en het leger ziet toe op naleving. Wilma en de voedselbank gebruiken al hun contacten om toch voedsel uit te kunnen delen aan de allerarmste mensen uit de samenleving. Ook mijn collega’s zoeken actief en creatief naar mogelijkheden om ons werk met gevangenen en hun gezinnen zo goed mogelijk door te laten gaan.
“Wie had gedacht dat die dag zo snel zou komen”.
Het laatste jaar hebben we gevangenen actief verantwoordelijk gemaakt met als doel: een missionaire kerk in de gevangenis. De gedachte was dat er een-dag-zou-kunnen-komen dat wij misschien niet meer de gevangenis in zouden mogen. Vanwege het virus mag dat dus idd niet meer. Vorige week appte een collega me: “Wie had gedacht dat die dag zo snel zou komen”.
letters for prisoners
“Aan de broeders en zusters in de gevangenis”
Op dit moment zijn de kapelaans begonnen met brieven te schrijven aan de gevangenen die we de afgelopen tijd als leiders van de kerk in de gevangenis hebben getraind. Deze mannen en vrouwen kunnen dan hun medegevangenen weer een hart onder de riem steken. Wat een vondst.
Elke dag horen we de prachtigste verhalen – Onze collega’s schrijven mooie persoonlijke brieven. Een meisje van 15 jaar schreef ook een brief aan de gevangenen waar haar vader vrijwilliger is. Wat een passie en wat een oprechte zorg voor die mannen!
Nu dat we daar zo’n behoefte aan hebben, valt het me nog weer op wat een prachtige voorbeelden van bemoediging de Bijbel aanreikt.
Maar de antwoorden uit de gevangenis zijn ook hartverwarmend. Mannen bellen en vertellen hoe blij ze zijn met zo’n bemoediging, en dat ze bidden voor de mensen buiten de muren.
Vandaag was er in Tirana een kerkdienst voor de gevangenen, geleid door één van de gevangenen zelf. Zaterdag zijn er in de gevangenis van Korca meerdere diensten. Ook hier georganiseerd én geleid door de mannen zelf, want onze kapelaan kan er niet bij zijn!
Het virus heeft alles op de kop gezet. Daarvoor was er juist een periode dat het werk bijzonder goed ging, ondanks dat het hele land nog aan het bijkomen was van de vele vele aardbevingen. Meer daarover is via deze link te lezen: Dit wordt een goed nieuws bericht …
In februari waren Wilma en ik nog in Nederland, even bij de kinderen en kleinkinderen zijn. De twee jongste kleinkinderen waren jarig, we konden tijd besteden met Wilma’s moeder, en de rest van de familie. Een goeie tijd.
Toch gaat niet alles vanzelf, en maken we ons nog wel zorgen – De afstand is deze dagen wel heel definitief nu niemand meer kan reizen. Hoe zal dat gaan als iemand van ons ziek wordt… We bidden dat iedereen deze periode goed zal doorkomen.
Onze oudste dochter die sinds kort weer in Nederland woont, heeft dringend een woning nodig waar ze zich officieel kan inschrijven. Al die tijd heeft ze nog geen passende woning kunnen vinden.
Als iemand nog een betaalbare woning weet in de regio Elburg ’t Harde Doornspijk? Laat t ons weten!
Gegroet!
Ook al worden we dezer dagen geconfronteerd met zaken waar je eigenlijk nooit over zou willen nadenken, we willen ons niet laten beperken door het moment.
Wilma en ik hebben allebei gisteren onze vergunning gekregen om vanwege ons werk toch te mogen reizen, samen met onze collega’s zijn we weer actief en vinden we veilige mogelijkheden om ons werk door te zetten, zowel Wilma als ikzelf hebben we nog volop plannen en wensen voor de komende tijd, we zijn blij dat we gezond zijn, en zijn blij met onze familie en vrienden waardoor we ons werk hier kunnen doen in Albanie. Een korte impressie van ons werk is te zien in de video via deze link Fred & Wilma 2020
Na de aardbeving hebben we van verschillende kanten geld gekregen voor noodhulp. Op dit moment zijn er veel mensen zonder inkomen en zonder reserves. Wilma en ik hebben besloten een deel van het aardbevingsbudget nu in te zetten voor de mensen die volledig zonder eten zijn komen te zitten door de Corona Lockdown in Albanie.
Mocht je bij ons werk betrokken willen zijn, dan kun je je rechts boven aan de pagina aanmelden om op de hoogte te blijven.
Aardbeving
Aardbeving en Corona Hulpverlening
Via de doneer-knop kun je een bijdrage maken voor ons werk. Als je kiest voor ‘aardbeving’ dan gebruiken wij het voor directe hulp nu mensen getroffen door de Corona crisis.
Hartelijk dank voor jullie steun en medeleven. Het doet ons goed.
Momenteel worden we ons meer dan ooit bewust hoeveel we met elkaar verbonden zijn – overal zijn de ingrijpende gevolgen merkbaar van t Corona virus. Ik wens ons allen rust, goede gezondheid en zo een snel einde aan de verlamming.
Romans 15:33 En de God van de vrede zij met u allen zijn. Amen.
Ik ben op de twee jaarlijkse bijeenkomst van Prison Fellowship (PFI) Europa en Centraal Azië en ik ben diep onder de indruk. Wat hebben veel mensen toch aansprekende verhalen!!!
Ik deel ze graag met je.
De huidige directeur voor Europa en Azie wordt in India als jongen van 8 naar een kindertehuis gebracht omdat zijn moeder niet meer voor hem kan zorgen. Hij is Hindoestaans, het tehuis is Christelijk, en wordt gefinancierd door één Nederlandse familie. De jongen wordt christen, de nederlanders betalen zijn opleiding, tot en met zijn universiteit. Daarna is hij verschillende malen in Nederland geweest op zoek naar deze weldoeners, zonder succes.
Hij zegt dat zo’n 80% van de jongeren waarmee hij opgroeide nu leiders zijn in wereldwijde christelijke organisaties en de donors weten waarschijnlijk van niets. Geweldig hoe hun trouwe support is beloond.
“Ik wil mijn kleinkinderen vertellen dat hun opa iets heeft gedaan voor de kinderen van gevangenen wereldwijd”. Dit zei de algemeen directeur (CEO) van PFI toen hij het bestuur overtuigde om een kinder sponsor programma te starten. Wat een statement. Het bestuur was om. Ik ook.
En hij ís nog niet eens opa!
Op dit soort bijeenkomsten hoor je de meest onverwachte verhalen. De Bijbel staat vol van oproepen om goed te doen voor mensen die het minder hebben. Des te verrassender en verfrissender is het om het verhaal van gewone mensen te horen.
Eén van de meest beruchte criminelen in Schotland was in de gevangenis tot geloof gekomen. Drugs, geweld, noem het maar, hij was de spil. Terry haar man was politie agent, had geholpen bij zijn arrestatie, en aan het geloof deden ze niets.
Dan komt de voormalige crimineel na zijn vrijlating bij de agent langs, maar doet niets anders dan te vertellen hoe hij tot geloof is gekomen. Die zagen ze echt niet aankomen…
Terry is nu sinds 29 jaar de nationale leider van PF Schotland. Haar man werd predikant. En onder haar leiding hebben nu duizenden gevangenen in Schotland een programma van verzoening doorlopen, sámen met slachtoffers van criminaliteit.
De voorzitter van het internationale bestuur van PFI doet zich graag voor als een boer van eenvoudige komaf. Uit Nieuw Zeeland, in z’n knauwerig Engels. Dat is wat hij zegt vanaf het podium.
Na een aantal persoonlijke gesprekken geeft hij toe dat hij verschillende bedrijven bezit, die tenminste 50% van
hun winst aan christelijke missies geven, meerdere miljoenen per jaar.
Ik zie die bedrijven als van God gekregen, zegt hij, wat kan ik dan anders doen?
De nieuwe directeur PF Engeland Wales heeft als verplichting op zich genomen om ALLE vrijwilligers te ontmoeten, precies op de plekken waar de vrijwilligers bijeenkomen. Alle 2500! Na 2 jaar heeft hij er 800 bezocht, soms 7 uur rijden om bij een gebedsochtend te zijn.
Prachtig! Ik ben oprecht blij dat ik bij Prison Fellowship International hoor, als Prison Fellowship Albania.
En ik ben blij met de tomeloze inzet van al mijn collega ‘strijders’ voor (ex-) gevangenen, hun kinderen en families.
Of zoals mijn Bulgaarse priester vriend Nikolai zegt: ‘For the least, the last and the lost’.
Om hen een nieuwe toekomst te geven waarbij ze Jezus mogen leren kennen, in gezonde gezinnen, en met steeds minder mensen in de gevangenis.
Ondertussen kan ik ook ècht wel genieten van de plek waar we samenkomen – Cascais in Portugal. Ik ga naar buiten, nog even genieten van de natuur en morgen een lange lange dag terug naar Albanie.
Ik ben op de twee jaarlijkse bijeenkomst van Prison Fellowship (PFI) Europa en Centraal Azië en ik ben diep onder de indruk.
Deze week in de gevangenis van Durres was er een diplomering van de Prisoners Journey. Het was een en al lawaai, buiten was een feest met 3 Albanese artiesten met muziek die door de hele gevangenis dreunde, binnen waren bewakers aan het schreeuwen tegen gevangenen, en de zware deuren gingen met veel klonken en bonken open en dicht. Een deel van de mannen die de cursus hadden afgemaakt mocht niet komen want er was ruzie tussen de ene en de andere gang. Nee lekker, onze diplomering was fijn gepland.
Olti, een voormalige heroine gebruiker die in voorarrest voor diefstal zit vanwege zijn constante behoefte aan geld, ziet er opmerkelijk helder uit voor een heroine gebruiker. Hij gebruikt niet meer, maar kan de gevolgen van zijn verslaafde leven niet ontlopen.
Olti zegt dat hij niet genoeg woorden kan vinden om ons te bedanken. In een wereld vol negativiteit, en in zijn eigen wereld vol negativiteit was er nergens een lichtpuntje. Al zijn gedachten waren zwart en vol narigheid.
“En dan komen jullie op bezoek, en zelfs met woorden van Hoop. Iets beters kan een mens niet doen voor een ander, dan iemand opzoeken en Hoop geven.”
Ik denk vaak dat t niet zoveel uitmaakt wat ik doe – wat is nou de werkelijke waarde van een bezoek, een praatje, of om iets van m’n geloof te delen. Olti zegt het heel duidelijk – iets beters kan een mens niet doen.
Als het zo ‘gemakkelijk’ is, waarom zouden we er ooit mee ophouden.
Gewoon iemand aanspreken, je geloof delen waarvan je zelf niet altijd even zeker bent of-het-wel-echt-werkt ……. Ja dus, ’t is wel degelijk waar!!
Wij gaan de gevangenis in, maar wij allemaal komen elke dag mensen tegen. In de buurt, op t werk, op school, in de bus, overal. Als ons contact zóveel impact kan hebben, waarom zouden we er ooit mee stoppen!!
De Bijbel zegt op veel plekken dat God onvermoeibaar naar ons zoekt, ons opwacht, en ons woorden geeft op de momenten die er toe doen. In navolging mogen wij hetzelfde doen. Laten we er nooit mee ophouden!
te blijven van ons werk, en om eenvoudig actief betrokken te zijn. Zo ook weer deze Doe Mee Update.
minder hebben. Des te verrassender en verfrissender is het om het verhaal van gewone mensen te horen.
