Deze week in de gevangenis van Durres was er een diplomering van de Prisoners Journey. Het was een en al lawaai, buiten was een feest met 3 Albanese artiesten met muziek die door de hele gevangenis dreu
nde, binnen waren bewakers aan het schreeuwen tegen gevangenen, en de zware deuren gingen met veel klonken en bonken open en dicht. Een deel van de mannen die de cursus hadden afgemaakt mocht niet komen want er was ruzie tussen de ene en de andere gang. Nee lekker, onze diplomering was fijn gepland.
Olti, een voormalige heroine gebruiker die in voorarrest voor diefstal zit vanwege zijn constante behoefte aan geld, ziet er opmerkelijk helder uit voor een heroine gebruiker. Hij gebruikt niet meer, maar kan de gevolgen van zijn verslaafde leven niet ontlopen.
Olti zegt dat hij niet genoeg woorden kan vinden om ons te bedanken. In een wereld vol negativiteit, en in zijn eigen wereld vol negativiteit was er nergens een lichtpuntje. Al zijn gedachten waren zwart en vol narigheid.
“En dan komen jullie op bezoek, en zelfs met woorden van Hoop. Iets beters kan een mens niet doen voor een ander, dan iemand opzoeken en Hoop geven.”
Ik denk vaak dat t niet zoveel uitmaakt wat ik doe – wat is nou de werkelijke waarde van een bezoek, een praatje, of om iets van m’n geloof te delen. Olti zegt het heel duidelijk – iets beters kan een mens niet doen.
Als het zo ‘gemakkelijk’ is, waarom zouden we er ooit mee ophouden.
Gewoon iemand aanspreken, je geloof delen waarvan je zelf niet altijd even zeker bent of-het-wel-echt-werkt ……. Ja dus, ’t is wel degelijk waar!!
Wij gaan de gevangenis in, maar wij allemaal komen elke dag mensen tegen. In de buurt, op t werk, op school, in de bus, overal. Als ons contact zóveel impact kan hebben, waarom zouden we er ooit mee stoppen!!
De Bijbel zegt op veel plekken dat God onvermoeibaar naar ons zoekt, ons opwacht, en ons woorden geeft op de momenten die er toe doen. In navolging mogen wij hetzelfde doen. Laten we er nooit mee ophouden!
