Atë ditë ishte mjaft e vështirë të sjellim burrat në takimin e kishës sonë në burg. Më në fund 30 burra u paraqitën.
Njeriu i parë që hyri në dhomë ishte Jetmir. Ai tha se kishte bërtitur për 50 minuta për t’u lejuar të vinte në kishë.
Por pse dëshiron kaq shumë të vish? kapelani ynë pyeti, sepse ne jemi këtu çdo javë dhe mund të vish javën tjetër.
Jetmiri tha: “Këtu gjeta shpresë dhe veten. Ky takim më jep energji për të gjithë javën. Isha i vdekur kur fillova të vij në takime, ndërsa tani jetoj.
Është i vetmi takim në të cilin vij gjatë javës dhe nuk dua që personeli i burgut ta heqë, por ata na pengojnë të vijmë,” tha ai.
Jeta ime dhe familja ime ka ndryshuar për mirë që kur fillova të vij në Kishë. Na merrni për dore dhe te ju shohim Shpresën dhe dashurinë e Perëndisë”.
