Wilma en ik zitten vanmorgen in de auto, je ziet het voor je. Bijna bejaarde Nederlanders, met dito verzuchtingen. Och och, ach ach. “Het is alweer oktober, wat gaat het toch snel allemaal”.
We beloven elkaar onze toekomstplannen nog maar eens helder op papier te zetten. We willen resultaat zien, en t moet ons niet gebeuren dat de tijd ons door de vingers glipt.
Daardoor wordt ik even later getriggerd om ook te kijken wat we al wel hebben bereikt. En ik vindt een post die ik nog niet had gepubliceerd. Over Jeton, over Aleks die wegliep van een drugsdeal, over Kaon die zijn lijst weggooide van potentiële slachtoffers als hij uit de gevangenis zou komen. En er zijn nog zoveel meer verhalen.
Diana die niet als vluchteling met haar moeder naar Duitsland wilde, maar Albanie wilde helpen opbouwen nadat ze op zomerkamp was geweest.
Elton die midden in de kerk ging staan en aan de dominee vroeg of je ‘overal voor mocht bidden?’ Jazeker was het antwoord waarop hij toen de hele kerk vroeg om te bidden voor zijn vader in de gevangenis. Later bracht hij zijn vriendjes, zijn moeder, zijn tante mee naar de kerk.
Hoop hebben we mogen doorgeven!
Ik kan t niet laten, zie weer een bruggetje naar de Bijbel. 1 Petrus 1: 3 zegt bv dat ook wij opnieuw geboren zijn tot een levende hoop. Dat gaat over mij en over jou! Ik wordt er elke keer weer enthousiast van, dat ik hoop mag doorgeven die van onze God aan ons en dus ook aan mij is overgedragen.
Het is duidelijk dat we nog lang niet aan de winnende hand zijn, als het gaat om onrecht uitbannen, oneerlijkheid bestrijden, ongelijkheid recht trekken of lijden en verdriet voorkomen. Maar ik doe wat ik kan, en deel de hoop die in mij is. Geweldige collega’s heb ik daarbij, samen met partners door het hele land waarmee we graag samenwerken. En we hebben partners en vrienden in Nederland en over de hele wereld. Meer nog, ik ben getrouwd met een geweldige vrouw die eenzelfde instelling heeft en via haar werk in het psychiatrisch ziekenhuis en via de voedselbank van dezelfde Hoop uiting geeft.
Ik wens dat iedereen een eigen manier zou vinden om positief bij te dragen aan zijn/haar omgeving. Zonder mijn ogen te sluiten voor al het andere is het mooi te zien hoe deze hoop mensen kan veranderen.
Jeton – 10 jaar – rent naar achterin de zaal en schreeuwt het uit: “Jullie hebben me zo geweldig geholpen, dank je wel!!” Hij heeft ook wel reden voor zoveel enthousiasme; hij heeft vanmorgen al 2 prijzen gewonnen. En nu is de ochtend voor 100 van onze ‘kinderen van gevangenen’ afgelopen. Veel actie, een heuse 12 jarige jongleur van de straat als gast-artiest en iedereen krijgt een mooie schooltas, een prachtige actie-bijbel en een Albanese lunch: een plastic bordje met chips, koekjes, pinda’s en een broodje – je zou niets anders willen!
Een dag daarvoor hebben we een gesprek met Aleks – een jonge vent die net vrij is gekomen uit de jeugdgevangenis. Daar heeft hij meegedaan met onze cursus The Prisoners Journey. Aleks zei dat hij veel had geleerd. Op onze vraag wat hij dan nu anders deed, nu hij weer vrij is?
Aleks vertelt: Voorheen deed ik domme dingen, waardoor ik in de gevangenis kwam. Nu weet ik dat God er is, en om me geeft. Drie dagen geleden kwam er een wagen in de garage waar ik werk. Ze vroegen me de banden vol drugs te stoppen. Vroeger had ik dat gedaan, nu ben ik weggelopen.
Kaon heeft in de gevangenis jarenlang met een briefje met namen in zijn zak gelopen. Achter de namen stond in detail wat hij deze mensen zou aandoen om wraak te nemen voor wat ze hem geflikt hebben. 1 voor 1 is hij van plan zijn lijst af te werken zodra hij vrij komt.
Voordat het zover komt, ontmoet hij een voorganger in de gevangenis. Deze man moet terecht zijn straf uitzitten. Hij bouwt een goede band op met Kaon.
Later doet Kaon mee met onze Prisoners Journey cursus, en houdt al die tijd zijn briefje in zijn zak. Tot de laatste bijeenkomst, het moment van diplomering.
Kaon pakt zijn briefje uit zijn zak, scheurt het kapot en gooit het weg. ‘Er zijn zoveel belangrijkere zaken in het leven dan wraak’ zegt hij.
Een paar dagen later verleent de rechter hem zelfs vervroegde vrijlating vanwege het diploma voor The Prisoners Journey. Dat had niemand voorzien!!
Een verhaal zonder plaatjes, maar ikzelf word er warm van als ik teruglees wat er gebeurd is, met zoveel meer herinneringen die in m’n hoofd opkomen.
Dank voor jullie hulp in welke vorm ook, om ons werk in Albanie te kunnen doen. En te blijven doen.
