Afgelopen donderdag was Vita, een van onze vrouwelijke kapelaans, uitgenodigd om zitting te nemen in een panel-discussie. Zeker niet de minsten waren uitgenodigd om te spreken over re-integratie van vrouwen na hun gevangenschap. Natuurlijk was daar de directrice van de vrouwengevangenis, de OSCE – organisatie voor veiligheid en Europese Samenwerking, en nog een heel aantal andere gasten.
Vita zat in het panel, en had zich prima voorbereid. Daarbij nam ze geen blad voor de mond over het feit dat we een christelijke organisatie zijn, het evangelie delen en met evangelische kerken samenwerken.
Dat prikkelde de mevrouw van de OSCE een beetje, en ze vroeg waarom wij alleen maar christenen zouden willen helpen, er waren zoveel anderen …
Op dat moment nam de gevangenis directrice de microfoon, en zonder dat Vita iets hoefde zeggen vertelde de directrice dat wij iederéén hielpen, het meeste moslims, dat onze organisatie de enige was die altijd opkwam voor de belangen van iedereen, en dat ook onze preken vol waren van Hoop en positieve bemoedigingen voor – opnieuw – iedereen.
Mooie momenten die ontstaan na jarenlang trouw ons werk doen en geen pretenties hebben.
Hetzelfde was het geval een maand eerder – alle religieuze activiteiten moesten om bepaalde redenen per onmiddellijk gestopt. Behalve die van ons. Een speciaal decreet werd uitgevaardigd naar alle 23 gevangenissen dat Shkbsh – de Albanese naam van Gevangenenzorg Albanie – niet mocht worden gehinderd. Door de Secretaris Generaal van de Albanese gevangenissen zelf verstuurd.
Iets om trots op te zijn, iets om zuinig op te zijn.
Genoeg om dankbaar te zijn. Ooit wordt het nóg beter, dan hebben we Jezus die voorspraak voor ons doet. Man wat zal dat goed voelen!
